Πόσο αξίζει η ακεραιότητα;

Η απόφαση του μισθοδικείου για αυξήσεις στους μισθούς των δικαστικών ξεσήκωσε δικαιολογημένα πολλές αντιδράσεις, καθώς ουσιαστικά διπλασιάζει τις αποδοχές τους σε μια περίοδο στην οποία οι περισσότεροι εργαζόμενοι βιώνουν παρατεταμένη λιτότητα.

Αυτό που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση σε όσα επιχειρήματα ακούγονται για το «δίκαιο» των απαιτήσεων των δικαστικών, είναι το επιχείρημα ότι οι δικαστικοί πρέπει να αμείβονται με πολλά λεφτά για να είναι ανεξάρτητοι και να μην υποκύπτουν σε πιέσεις.

Δηλαδή αν παίρνει δυο χιλιάδες ευρώ το μήνα ένας δικαστής δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς ή αν παίρνει δύο χιλιάρικα μπορεί να δεχθεί και κανένα δωράκι δίνοντας ανταλλάγματα;

Πρέπει να παίρνει π.χ. πέντε χιλιάδες ευρώ ο δικαστής για να είναι ανεπηρέαστος; Είναι θέμα εισοδηματικής «κάλυψης» η απονομή της δικαιοσύνης;

Αν ο δικαστής δηλαδή δεν πάρει όσα ζητάει θα γίνει «έρμαιο» του κάθε τυχόντα που θα έχει τα μέσα για να επηρεάσει μια απόφαση της δικαιοσύνης, όπως υπονοεί το συγκεκριμένο επιχείρημα. Με την ίδια λογική θα πρέπει να αμείβονται πλουσιοπάροχα όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι που είναι σε θέσεις ευθύνης.

Αλλά τι είδους ευθύνη είναι αυτή; Από ποιες αρχές προσδιορίζεται και κυρίως τι παράδειγμα δίνει στην κοινωνία; Αν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης δεν ενδιαφέρονται για το παράδειγμα που δίνουν στην κοινωνία, γιατί η κοινωνία πρέπει να ενδιαφέρεται και να πληρώνει την ανεξαρτησία τους;