Το παιχνίδι με την επιλεκτική καταδίκη της βίας.

Ιστορία πρώτη: Ένας κουκουλοφόρος βγαίνει από το υπό κατάληψη κτίριο κάποιας πανεπιστημιακής σχολής και πετάει πέτρες και μολότοφ στο υποκατάστημα κάποιας τράπεζας και στις δυνάμεις των ΜΑΤ που βρίσκονται εκεί κοντά. Ο κουκουλοφόρος γίνεται θέμα στα κανάλια καθώς έκαψε ένα μαγαζί και κανένα αμάξι ενδεχομένως και αναστάτωσε την ζωή των κατοίκων της περιοχής. Το ότι δεν συλλαμβάνεται ο κουκουλοφόρος αποδίδεται στο πανεπιστημιακό άσυλο και όχι στην ανικανότητα της ΕΛ.ΑΣ., ο Πολύδωρας κατηγορεί τον Συνασπισμό και τον ακολουθεί ο Καρατζαφέρης! Αυτό δα έλειπε να λείψει ο ΛΑΟπλάνοΣ από τα συμπεράσματα. Τα μέσα ενημέρωσης ωρύονται για την ανυπόφορη κατάσταση…

Ιστορία δεύτερη:Ένας νεοφασίστας χωρίς κουκούλα βγαίνει από το σπίτι του και μαζεύεται με τους κολλητούς του για να πάνε να πλακώσουν στο ξύλο κανέναν μετανάστη, κυρίως όσους ξεχωρίζουν εύκολα λόγω χρώματος ως μετανάστες. Τον πρώτο άτυχο Πακιστανό που συναντάνε τον σαπίζουν στο ξύλο και τον αφήνουν αιμόφυρτο στον δρόμο. Η είδηση δεν μεταδίδεται σχεδόν πουθενά. Αν μεταδοθεί όλο και κάποιο υπονοούμενο για ενδεχόμενη πρόκληση από την πλευρά του μετανάστη θα συνοδεύει την είδηση. Ο νεοφασίστας δεν συλλαμβάνεται γιατί μάλλον κανένα μέσο ενημέρωσης δεν ζήτησε εξηγήσεις από την ΕΛ.ΑΣ. για την αδράνεια. Ο Πολύδωρας δεν κάνει καμιά δήλωση και ο Καρατζαφέρης δεν ενοχλείται από τόσο «ασήμαντα» και «μεμονωμένα» γεγονότα.

Γιατί όμως αυτοί που καταδικάζουν την βία των κουκουλοφόρων δεν καταδικάζουν το ίδιο έντονα την βία και την ασυλία των νεοναζί; Μήπως δεν είναι η βία το πρόβλημα, αλλά η χρήση της καταδίκης του φαινομένου αποκλειστικά για την προώθηση πολιτικών στόχων σε βάρος του λαϊκού κινήματος;