Κι όλα τα ίδια μένουν;…

Ηρωικά «έπεσαν» φέτος στην μάχη της τιμής του «οβελία» οι κτηνοτρόφοι. Με καταλήψεις σφαγείων, κινητοποιήσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις. Το αποτέλεσμα απέναντι στα καρτέλ, δεν μπορεί εύκολα να είναι θετικό γιατί λείπει η οργάνωση. Αν οι κτηνοτρόφοι μπορούσαν να οργανωθούν στον τομέα της διάθεσης από τους ίδιους μέσω συνεταιρισμών των προϊόντων τους, τότε ίσως να μην χρειάζονταν οι διαπραγματεύσεις με τους εμπόρους – μεσάζοντες…

Η βία με αφορμή την παραφορά της αγάπης για ένα αθλητικό σωματείο, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη. Η γενίκευση της, στον χώρο αυτών που με οποιεσδήποτε συνθήκες θα πάνε στο γήπεδο ή όπου άλλού κρίνεται το «μεγαλείο» της ομάδας τους ή των οπαδών της, είναι αποτέλεσμα της αυξανόμενης αποδοχής της βίας στην καθημερινότητα μας, λόγω της πικρής συνειδητοποίησης ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των τελευταίων δεκαετιών, δεν ανέβασε και το πολιτισμικό – μορφωτικό επίπεδο. Μερικοί δεν βρίσκουν άλλο μέσο έκφρασης από την βία, οι περισσότεροι έτσι αποδέχονται την καταστολή των βίαιων. Η καταστολή γεννάει όμως βία και ο φαύλος κύκλος διευρύνεται.

Η λύση τέτοιων προβλημάτων δεν μπορεί να έρθει βραχυχρόνια. Η επόμενη γενιά ίσως να μην σκοτώνεται για το «τίποτα», ίσως και να σκοτώνεται για το παραμικρό. Το ζήτημα είναι κυρίως πολιτισμικό, σε μια περίοδο που «όλα» κινούνται γύρω από την φθήνια και τον εντυπωσιασμό…