Από τύχη (θα) ζούμε!

Η γενιά μου είχε την τύχη να μην προλάβει τις εποχές που η παιδική θνησιμότητα και γενικότερα η θνησιμότητα από ασθένειες που σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ιάσιμες, χτυπούσαν τουλάχιστον μία φορά κάθε οικογένεια. Δεν ζήσαμε πόλεμο - τουλάχιστον εντός της ημέτερης επικράτειας - δεν είδαμε τους λοιμούς περασμένων αιώνων. Ξέρουμε ότι ο μέσος όρος προσδόκιμης ζωής είναι για μας κοντά στα 75 χρόνια.

Όλοι όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1970 γνωρίσαμε την απαρχή μιας καινούργιας εποχής για όλη την ανθρωπότητα. Οι επιστήμες αποκωδικοποιούν τεράστιες ποσότητες πληροφοριών, η τεχνολογία δίνει όλο και περισσότερες ευκαιρίες για την ανάπτυξη μιας σειράς από δραστηριότητες, διεθνείς οργανισμοί βρίσκονται σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να διευθετήσουν κρίσεις, η παγκοσμιοποίηση ολοκληρώνεται δημιουργώντας ευκαιρίες για απρόσκοπτη κυκλοφορία κεφαλαίων, πληροφοριών και προϊόντων. Ακόμα και με την αγορά ενός τετραδίου μπορούμε ακόμα και σήμερα να σώσουμε τη ζωή ενός παιδιού σε κάποια αναπτυσσόμενη χώρα.

Στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα δεν βρεθήκαμε ευτυχώς, οι φωτογραφίες από το Βιετνάμ φανερώνουν μια τεράστια απόσταση μεταξύ μας, το Τσέρνομπιλ υπάρχει στη μνήμη μόνο σαν εκείνα τα ανέκδοτα που λέγαμε εκείνες τις ημέρες στο σχολείο με τα Μπεκερέλ και το Κάσιο, τα παραμορφωμένα παιδιά του Ιράκ δεν ''βρωμίζουν'' τις οθόνες των τηλεοπτικών δικτύων, και τα παραμορφωμένα βρέφη των Αλβανών και των Σέρβων - τι τύχη;- δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Οι νεκροί στη Λουιζιάνα ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί, τα θύματα του τσουνάμι περιμένουν την ανοικοδόμηση των περιοχών τους.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι παρά ένα “μακρινό” ενδεχόμενο, οι διοξίνες φωλιάζουν μόνο σε δυτικοευρωπαϊκά σφάγια, οι τρελές αγελάδες είναι αλλοδαπές και ποτέ δε θα επισκεφτούν για παραθέριση τα μέρη μας, ενώ τα αποδημητικά που κουβαλάνε τον ιό της γρίπης των πουλερικών θα ξεχειμωνιάσουν σε κάποια άλλη χώρα

Κι όμως, αντί για απαρχή αυτή η χιλιετία μοιάζει να είναι το λυκαυγές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο άνθρωπος θα επιστρέψει στις προηγούμενες δεκαετίες και στους παρελθόντες αιώνες.

Ο καπιταλισμός ξέρει καλά να οδηγεί ολόκληρο τον πλανήτη στη συμφορά και σημασία δε δίνει για οποιονδήποτε από εμάς. Τόσα δισεκατομμύρια ''ψυχές ήλθαν είδαν και άδοξα απήλθαν για κάποιον Παράδεισο της ανυπαρξίας. Εμείς τι παραπάνω έχουμε; Αυτή είναι η πιο δίκαιη μοιρασιά του! Αντί για εισοδήματα, θάνατος!

Από τύχη θα ζούμε, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Εκτός κι αν γυρίσει ο "άνεμος"...