Τόποι γεμάτοι πινακίδες, αδειανοί...

Η πιο μεγάλη είδηση για την Ελλάδα του 21^ου αιώνα, είναι το ξανάνιωμα χωριών που αρχίζουν να ζουν τα παλιά μεγαλεία, έγραφε στην Ελευθεροτυπία, πριν από κάποιους μήνες ο αγαπητός Γιάννης Τριάντης.

Διάβασα το σημείωμα και θυμήθηκα περασμένες βόλτες στα ορεινά χωριά της Δράμας. Τις πινακίδες που συναντούσαμε στο δρόμο και ήταν γεμάτες ονόματα χωριών, πολλά από τα οποία - όσα δεν έχουν ερημωθεί πλήρως - δεν έχουν πια τόσους κατοίκους όσα τα ονόματα πάνω στην πινακίδα. Κοιτάς πάνω στις πλαγιές και βλέπεις χωριά χτισμένα σε ψηλά σημεία που ακόμα και σήμερα δύσκολα φτάνεις. Διαπιστώνεις σε ορισμένα σημεία, την εξέλιξη να καταφτάνει, αλλά η εγκατάλειψη δεκαετιών δεν μπορεί να εξαλειφτεί από επιδοτούμενες επενδύσεις, επισκέπτες του Σαββατοκύριακου και αναπαλαιώσεις ή ανεγέρσεις σπιτιών από μεσοαστούς, Έλληνες και ξένους. Θυμάμαι πανέμορφα σπίτια στα νησιά φέτος το καλοκαίρι, τα πιο όμορφα στους οικισμούς, να είναι αγορασμένα από ξένους, που ζουν σε αυτά μόνο κατά τη διάρκεια των διακοπών τους.

Ακόμα και τα χωριά, στα νησιά ή στην ηπειρωτική χώρα, που έχουν ζωντανέψει τα τελευταία χρόνια, έχουν "λάμψη" μόνο σε ειδκές περιστάσεις. Καλοκαίρια, Σαββατοκύριακα, αργίες. Για να ζωντανέψει ένας τόπος, χρειάζεται να ποτιστεί από τον ιδρώτα των ανθρώπων που γεννήθηκαν σ’ αυτόν. Πάνω στο νοτισμένο χώμα, στο βλαστάρι που θα πεταχτεί να μπολιαστεί με την αγάπη των νεοφερμένων και να δώσει τους καρπούς του. Αν φεύγουν οι άνθρωποι που γεννήθηκαν σε έναν τόπο, τίποτα δεν τον ζωντανεύει. Η ζωντάνια μοιάζει αληθινή, δεν είναι όμως...