Ας ονειρευτούμε λιγάκι!…

Διαβάζω σε εφημερίδα τις δηλώσεις του γενικού διευθυντή μιας πολυεθνικής αλυσίδας λιανικής πώλησης βιβλίων, που ανοίγει σε λίγες εβδομάδες υποκατάστημα στην Αθήνα. «Θέλουμε όταν ο καταναλωτής θα μπαίνει στο μαγαζί να ονειρεύεται.» Τόσο πολύ θα διευρυνθεί το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, ώστε να εξυπηρετούνται και οι υπνοβατούντες καταναλωτές, η πρώτη σκέψη που κάνω. Αλλά τα πράγματα δεν έχουν αγριέψει ακόμα τόσο!

Πώς να ονειρευτείς όμως όταν δεν έχεις αρκετά λεφτά ή ακόμα χειρότερα αν δεν έχεις καθόλου λεφτά; Αρκούν οι άτοκες δόσεις για να σε μεταφέρουν στον κόσμο της καταναλωτικής «χώρας των θαυμάτων». Υπάρχει άλλη χώρα σαν την Ελλάδα παγκοσμίως; Δε νομίζω, ρωτήστε πάντως και τον κ. Χριστόδουλο!

Θέλεις να αγοράσεις ένα δίσκο, ας πούμε. Δεκαπέντε Ευρώ φτάνουν και δε φτάνουν, αν είναι δίσκος που έχει κάποια εμπορική αξία, μπορεί δηλαδή ακόμα να έχει ζήτηση. Θέλεις να πάς σε μια συναυλία δεις τον αγαπημένο σου ξένο καλλιτέχνη. Εικοσιπέντε Ευρώπουλα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αν θυμηθείς ότι προ Ευρώ το εισιτήριο των πιο ακριβών συναυλιών δύσκολα ξεπερνούσε τις 10.000 δραχμές, τότε φαντάζεσαι και το μέγεθος της διαφοράς. Να μη θυμηθείς και τις φθηνές, δεν κάνει μέρες που είναι…

Αλλά τι κάθομαι και γράφω σε στήλη λαϊκής εφημερίδας; Θυμάσαι πόσο έκανε το μπρόκολο; Τα προφυλακτικά; Αν όχι να θυμάσαι, ότι όταν λέει ο διευθυντής μιας πολυεθνικής ότι θέλει να ονειρεύεται ο πελάτης, εννοεί ότι μπαίνει αυτός στην θέση του πελάτη – με το μισθό του διευθυντή πάντα – και λέει τι θα ήθελα να δω μέσα σε ένα μαγαζί; Αυτό, αυτό, αυτό , αυτό κι αυτό! Αλλά ποτέ δεν λέει, πως θα τα αγοράσω όλα αυτά;