Στο βουνό...

Θυμάται άραγε ακόμα ο παππούς τις λεπτομέρειες από το Ελληνοιταλικό μέτωπο στην Ήπειρο. 62 χρόνια μετά, με κατοχή, εμφύλιο, ''δημοκρατία'', χούντα και ξανά δημοκρατία. Στα δεκαεννιά υπηρέτησε την πατρίδα, όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες στις γραμμές του μετώπου. Μετά έκανε οικογένεια, ''πολέμησε'' ξανά επάνω στα βουνά για να ζήσει τα παιδιά του, εκεί είδε και τα εγγόνια του να μεγαλώνουν, τα παιδιά του να τραβάνε τον δρόμο της μετανάστευσης, να ξαναγυρίζουν με καλή οικοσκευή κι ένα κομπόδεμα, από την χώρα που μας νίκησε τελικά τον Απρίλη του 1941. Το πρώτο μάθημα της ζωής ήτανε ο πόλεμος, το δεύτερο η καταστροφική για την Ελλάδα δεκαετία του '40. Δεν τον άκουσα παρά μόνο μια φορά να μιλάει για τον πόλεμο του '40, χωρίς να πει πολλές λεπτομέρειες. Μερικές φορές μιλούσε για το πως έγιναν τα οχυρά πριν από τον πόλεμο σε μήκος όλης της βόρειας κορυφογραμμής της Μακεδονίας. Μπορεί και να μην ήθελε να μάθουμε πως ζει κανείς μέσα σ' ενα πόλεμο. Μας μάθαινε όμως πως να ζούμε στο βουνό, να ελαφροπατάμε στα βραχάκια και να μην σκοντάφτουμε στις πλαγιές, να μαντεύουμε την ώρα από την θέση του ήλιου, να σφυρίζουμε κλέφτικα. Πάντα στο βουνό είναι η σκέψη του...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Οκτώβρη του 2002, όταν ο παππούς ήταν ακόμα εδώ ανάμεσα μας, ανάμεσα στις βουνοκορφές. Έφυγε δέκα μήνες μετά, τώρα ετοιμάζει το δισάκι της και η καλή του κυρά Τσούλινκα. Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα σήμερα αυτό το κείμενο και το μοιράζομαι μαζί σας. Ίσως γιατί χθες στην ακροθαλασσιά κοιτάζοντας τον απογευματινό ήλιο του Οκτώβρη, ένα πράγμα μόνο σκεφτόμουν, το τελευταίο ποίημα που έγραψε στη ζωή του ο Γιάννης Ρίτσος. Οψόμεθα...