Ο θάνατος του Μιλόσεβιτς έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία η εποχή την οποία σηματοδότησε με την δράση του, βρίσκεται στο αποκορύφωμα της. Αναδείχθηκε ως ηγέτης της τότε Γιουγκοσλαβίας, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στην απαρχή του «τέλους της Ιστορίας» με την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Λίγα χρόνια μετά, έγινε εκ των πραγμάτων, ο δεύτερος ηγέτης μιας χώρας που παρότι είχε υποστηριχτεί- ή αν προτιμάτε δεν είχε πολεμηθεί - από τις Η.Π.Α. – ο πρώτος ήταν ο Σαντάμ Χουσείν, οι ρόλοι αντιστράφηκαν στην προσαγωγή τους ενώπιον της «δικαιοσύνης», παρότι οι δίκες τους εκτυλίχθηκαν και παράλληλα – που «αντιστάθηκε» στα σχέδια του Ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Η ιστορία σε γενικές γραμμές είναι γνωστή. Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία ‘91-‘95, (Κροατία, Βοσνία) και οι βομβαρδισμοί στην Σερβία το 1999 με αφορμή την κρίση στο Κοσσυφοπέδιο. Ο Μιλόσεβιτς προσήχθη, ως ηττημένος, στο διεθνές ποινικό δικαστήριο για να λογοδοτήσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στην ιστορία όμως θα μείνει ως ο αδίστακτος ηγέτης ενός έθνους που ήταν το πρώτο που αντιστάθηκε, με βαρύτατο τίμημα, στον ιμπεριαλισμό της «νέας τάξης πραγμάτων». Η εποχή της οποίας «ήρωας» υπήρξε ο Μιλόσεβιτς, είναι δυστυχώς ακόμα στην αρχή της.
Ο Μιλόσεβιτς θα κριθεί από την ιστορία, συνολικά και χωρίς ελαφρυντικά. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν παρά την ολοκληρωτική προπαγάνδα σε βάρος των «ηττημένων» ενός πολέμου με τρίτους νικητές!…
Η φωτό είναι δανεισμένη από εδώ.Update: Μπορεί να προσπαθούμε κι εμείς όλοι να πούμε δυο - τρία πραγματάκια για αυτά που συμβαίνουν. Για τον Μιλόσεβιτς όμως ο Στάθης τα λέει "όλα" στον Ναυτίλο της 15/3/2006 στην Ελευθεροτυπία.
6 σχόλια:
Δυστυχώς όμως είναι πάρα πολλοί στην ευρύτερη αριστερά, που μιλούν θετικά όταν αναφέρονται σ' αυτόν. Ξεχνώντας πως ήταν σχεδόν το αριστερό αντίστοιχο του Παπαδόπουλου ή του Πινοσέτ. Και λέω σχεδόν μιας και αυτοί εκ θέσεως θεωρούσαν καθήκον τους την δίωξη των κομουνιστών. Ενώ αυτός στάθηκε φανερά ενάντια στους Αμερικανούς μόνο όταν δεν τροφοδοτούσαν άλλο την αλαζονεία του και μόνο όταν διέβλεψε(όπως κι ο Σαντάμ) ότι το καθεστώς της λυκοφιλίας ήταν υπό αρνητική αίρεση.
Τελικά δεν ήταν και δύσκολο να μετατρέψει τον ασθενή πια τριτοκοσμισμό του στρατάρχη σε τριτοκοσμικό νεοπλουτισμό.
Ζντράβο!
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όπως τα λες Angelito. Μέσα σε αυτά και το ότι η "ιστορία" γράφεται πάντα από τους νικητές.
Περιφερειακός τυρανίσκος ήταν, με δεδομένη ισχύ που του αποδόθηκε για να διατηρεί τους συσχετισμούς δυνάμεων ως είχαν υπέρ των συμμάχων του. Μέχρι να υπερβεί "τα εσκαμμένα". Ποτέ δεν τον εκτίμησα πολιτικά, γιατί γνώριζα την "εσωτερική" διάσταση της πολιτικής του! Η διεθνής ήταν μάλλον γέννημα της "μάυρης εποχής" παρά συνειδητή επιλογή του. Επιλογή του έγινε όταν διαπίστωσε ότι ήταν και ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί στην εξουσία amig0!
Juanita μου δίκιο έχεις!
Το πιο ειρωνικό ήταν η χθεσινή Ελευθεροτυπία με τον υπέρτιτλο της στις σελίδες τις αφιερωμένες στο Μιλόσεβιτς: "ο τελευταίος γιουγκοσλάβος". Καλά μας κοροϊδεύουν ή έχουμε καταπιεί τόσο εθνικιστική σερβική προπαγάνδα; Ο άνθρωπος που έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας "τελευταίος γιουγκοσλάβος"; Εννοούν προφανώς Γιουγκοσλαβία κάτω από τη σερβική μπότα.
Σαν να λέμε "Χίτλερ ο τελευταίος ευρωπαίος" γιατί και αυτός την ενωμένη Ευρώπη δεν ήθελε ...με τον τρόπο του;
[Ξέρω τις διαφορές. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν φασίστας, απλώς εθνικιστής και δεν έκανε ολοκαύτωμα αλλά εθνικαθάρσεις και αυτό έχει μεγάλη διαφορά. Αλλά κατά τα λοιπά η αναλογία ισχύει γιατί αναφέρεται στο πώς μπορούν να "ενωθούν" κάποιοι πληθυσμοί].
Πολύ αντικειμενική προσέγγιση!
Εύγε! Είναι το δεύτερο καλό κείμενο που διαβάζω για το θέμα.
Valentin η Γιουγκοσλαβική υπόθεση ήταν πολύ ρομαντική, για ένα τέτοιο μωσαϊκό εθνοτήτων με τόσο βεβαρυμένο ιστορικό διενέξεων, για να αντέξει στον χρόνο και στα γεωπολιτικά παίγνια των "πολιτισμένων" της Δύσης. Οι εθνικισμοί προέκυψαν, τι σύμπτωση!, όταν είχε κριθεί το διπολικό "παιχνίδι" υπέρ της Δύσης και όλα ξεκίνησαν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα Δυναμό Ζάγκρεμπ - Ερυθρού Αστέρα (ή το αντίστροφο δεν θυμάμαι ακριβώς). Νομίζω πάντως ότι ο όρος "Χίτλερ" χρησιμοποιήθηκε για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες στο πεδίο των εντυπώσεων, υπό τις οποίες καθαγιάσθηκαν στα μάτια της ευρωπαίκής κοινής γνώμης, αρχικά οι ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί, μετέπειτα "οι παράπλευρες απώλειες" και στην συνέχεια στι Ιράκ "οι προληπτικοί πόλεμοι"...
Κατερίνα, μάλλον οι απόψεις μας είναι κοντά παρά η προσέγγιση μου είναι αντικειμενική. Σε ευχαριστώ που με διάβασες(και με διαβάζεις)!:-)
Δημοσίευση σχολίου