Οι "Χωρίς Γη"

«Ο Σεμπαστιάο Σαλγκάντο τις φωτογράφισε, ο Τσίκο Μπουάρκε τραγούδησε γι’ αυτές και ο Ζοζέ Σαραμαγκού έγραψε γι’ αυτές: πέντε εκατομμύρια οικογένειες αγροτών χωρίς – γη, περιφέρονται στις αχανείς ερήμους τα ης Βραζιλίας «περιπλανώμενες ανάμεσα στο όνειρο και την απελπισία». Πολλοί από αυτούς έχουν οργανωθεί στο Κίνημα των Χωρίς – Γη. Από τους αυτοσχέδιους καταυλισμούς δίπλα στις εθνικές οδούς, ξεχύνονται ποταμοί ανθρώπων που μέσα στη νύχτα προχωρούν, σιωπηλά, προς τα άδεια τσιφλίκια. Σπάνε το λουκέτο, ανοίγουν την πόρτα του φράκτη, μπαίνουν. Μερικές φορές τους υποδέχονται με πυροβολισμούς οι πιστολέρος ή οι στρατιώτες, οι μόνοι που δουλεύουν σ’ αυτή την αδούλευτη γη. Το κίνημα των Χωρίς – Γη είναι ένοχο : όχι μόνο δε σέβεται το διακίωμα της ιδιοκτησίας των χαραμοφάηδων αλλά, επιπλέον, το άκρον άωτον της αναίδειας, δε σέβεται ούτε καν τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας τους : Οι χωρίς – γη καλλιεργούν τη γη που κατακτούν, παρότι η Παγκόσμια Τράπεζα προστάζει τις χώρες του Νότου να μην παράγουν την τροφή τους και να είναι υποτελείς ζητιάνοι της διεθνούς αγοράς.» Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ένας Κόσμος Ανάποδα, Εκδόσεις Στάχυ. Το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας – των Χωρίς Γη (Sin Tierra) – είναι μια ιστορία που δεν χωράει στα στενά πλαίσια όποιας επικαιρότητας, ως διαρκής και αεικίνητη δράση υπέρ των αγροτών χωρίς – γη της Βραζιλίας…