«Συνηθισμένα» πράγματα…

Ήταν ένα τυπικό καλοκαιρινό μεσημέρι, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα. Επιστρέφαμε με το αμάξι στο σπίτι, όταν προσπερνώντας ένα, σταματημένο απέναντι από το Εργατικό κέντρο Δράμας, αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι δύο άνδρες γρονθοκοπούσαν μια γυναίκα που προσπαθούσε να φύγει προς την οδό Βοραζάνη και με την βία την ανάγκασαν να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο τους και έφυγαν στην οδό Μακεδονίας.

Πήρα τηλέφωνο στο «100» και κατήγγειλα το περιστατικό. Ο αστυνομικός που σήκωσε το τηλέφωνο μου είπε ότι δεν γίνεται τίποτα αν δεν κάνει καταγγελία το θύμα. Ανέφερα ότι το περιστατικό είχε γίνει πριν μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια μας και ότι το όχημα θα μπορούσε να εντοπιστεί εύκολα, αφού υπήρχαν τα στοιχεία του. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς αν δεν γίνει μήνυση, πάρτε στον αξιωματικό υπηρεσίας του τμήματος, πρόσθεσε! 100 % άμεση αδράνεια το «100».

Φτάνοντας σπίτι μετά από μερικά λεπτά, τηλεφώνησα στον αξιωματικό υπηρεσίας και του περιέγραψα πάλι το περιστατικό αναφέροντας τα στοιχεία που υπήρχαν. Αυτή την φορά μου είπαν, μετά από πολλές ερωτήσεις που έκανα για το αν είναι αδίκημα να ξυλοφορτώνεται ένας άνθρωπος στη μέση του δρόμου και να φορτώνεται παρά την θέληση του σε αυτοκίνητο που οδηγούν αυτοί που τον ξυλοφόρτωσαν, ότι θα δοθεί σήμα στα περιπολικά και αν βρεθεί το όχημα να ελεγχθεί τι έχει γίνει…

Η ανάμιξη μου στην ιστορία σταμάτησε εκεί. Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα. Δεν γνωρίζω τι έγινε πραγματικά σε εκείνο το περιστατικό, ούτε αν η αστυνομία έψαξε να βρει τι συνέβη. Μου έκαναν εντύπωση όμως μερικά πράγματα που ένοιωσα:

Πρώτα η έκπληξη για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από δύο άντρες. Ακολούθως η διαμαρτυρία μου προς αυτούς να σταματήσουν αλλά και ο δισταγμός να εμπλακώ ενεργότερα από φόβο μην μπλέξω σε κάτι «χοντρό». Έπειτα η αδιάφορη αντιμετώπιση της «άμεσης – σε ποιες άραγε περιπτώσεις; - δράσης». Και τελικά το ερώτημα: Μπορούμε να αποτρέψουμε τον ξυλοδαρμό ή την αρπαγή ενός ανθρώπου, μέρα μεσημέρι μέσα στο κέντρο μια μικρής επαρχιακής πόλης;

Θα πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ξέρουμε ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να κακοποιήσει οποιονδήποτε και να φύγει σαν κύριος, απλά επειδή μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να συνεχίσουμε την ημέρα μας σα να μη συνέβη τίποτα;

Αλλά είναι μερικές φορές που και τα μάτια να κλείσεις οι εικόνες δεν διαγράφονται. Κι άλλες φορές είναι που αναρωτιέμαι γιατί στο καλό έχουμε γεμίσει «φύλακες» και δεν αντιμετωπίζονται περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση ή «συνετισμού» παραβατικών ανθρώπων από οικείους τους ή για όποια άλλη αρρωστημένη ή παράνομη κατάσταση;