«Κορυδαλλός Εξπρές»…

Δεν είναι στοιχεία από την Ουγκάντα. Ούτε από το Μπαγκλαντές. Είναι ο απολογισμός των νεκρών κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού στην Αθήνα…

Το Δάσος των «παρανόμων» χάνεται σαν την Πάρνηθα. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο ενενήντα άνθρωποι – έγκλειστοι στην μεγαλύτερη φυλακή της χώρας έχασαν την ζωή τους, οι περισσότεροι από χρήση ναρκωτικών. Η στατιστική της απώλειας της συνείδησης μας, δεν είναι καλύτερη στις άλλες φυλακές της χώρας. Διακόσιοι πενήντα κρατούμενοι πέθαναν στις ελληνικές φυλακές τον τελευταίο χρόνο. Το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας δουλεύει «ρολόι».

Δεν είναι σημαντικό ότι τα ναρκωτικά – λέγε με πνευμονικό οίδημα – κάνουν θραύση μέσα στον χώρο με τους περισσότερους περιορισμούς σε όλη την επικράτεια; Δεν μετράνε ανθρώπινα αυτές οι ψυχές; Είναι πολιτική ή είναι ζήτημα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας;

Έχουμε χαθεί στο πέλαγος των ψευδεπίγραφων σανίδων σωτηρίας. Αρπάζεσαι για να σωθείς και βουλιάζεις. Στην οθόνη τα δάκρυα είναι σαν τις ψιχάλες. Περαστικά. Αφού κι ένα χαμίνι έχει αξία ως ανθρώπινη ύπαρξη, σαν είδηση γιατί δεν μάθαμε ογδόντα εννιά θανάτους; Ούτε καν τον ενενηκοστό. Μάθαμε την στατιστική, που υπό άλλες παραμέτρους θα αναδείξει τον Υπουργό Δικαιοσύνης και πάλι βουλευτή, θα τον αναβαπτίσει στην υπουργική καρέκλα και θα αφήνει μετέωρα τα «Εξπρές Σαμίνα» του καθεμέρα, που περνάει ασυλλόγιστα.

Είναι σημαντικό που δεν υπάρχουν βασανιστήρια στις ελληνικές φυλακές, πάντως. Μην κάψουμε τον υπουργό με τις υπερβολικές ευαισθησίες μας…