«Φυσάει»

Έχω λατρέψει πολλά τραγούδια τα τελευταία είκοσι χρόνια που είμαι βουτηγμένος μέχρι τ’ αυτιά στη μουσική. Σχεδόν όλα με συγκινούν ακόμα όταν τα ακούω, αλλά σπάνια επιδιώκω όταν θέλω να ακούσω μουσική να ακούσω κάτι που μου έχει αρέσει στο παρελθόν. Θα έπαιζα κάποια σε εκπομπές, αφού στο ραδιόφωνο πρέπει να υπάρχει όχι μόνο η ευχαρίστηση αλλά και η πληροφόρηση, αλλά για να ακούσω εγώ προσωπικά στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο δεν θα ανέτρεχα στο παρελθόν. Υπάρχει τόσος μουσική στην διάθεση μου σήμερα, που είναι κρίμα να μην την ψάξω. Τα αγαπημένα μου τραγούδια δεν θα χαθούν, πολλά είναι αυτά όμως που κινδυνεύω να μην ακούσω αν ακούω κυρίως αυτά που ήδη ξέρω.

Με ενδιαφέρει πάντα αυτό που έρχεται και όχι αυτό που έχει ήδη περάσει στην μουσική. Μπορεί να είναι επαγγελματική διαστροφή, είναι όμως η προσωπική μου στάση. Καμιά φορά την πατάω στο ραδιόφωνο, παλιότερα την πατούσα στα μαγαζιά που έπαιζα μουσική, αφού εκεί ο ρυθμός και τα σουξέ κάνουν κουμάντο όχι η διάθεση και ο στίχος και το άγνωστο. Συνήθως όμως αυτό που ακούω και μεταδίδω θέλω να είναι φρέσκο. Αναφέρομαι κυρίως στην ξένη μουσική, γιατί στα ελληνικά δεν είναι και πολλές οι επιλογές που μπορείς να κάνεις αν επιλέγεις προσεκτικά.

Θυμάμαι μια νύχτα που έπαιζα μουσική, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με την παρέα του να κάθεται δίπλα μου στο μπαρ για κάνα τρίωρο και κάποια στιγμή να μου λέει: «Παίζεις πολύ ωραία μουσική, δεν το περίμενα να μην ακούσω και καμιά χαζομάρα μέσα στο πρόγραμμα (στην Δράμα είμαστε θα σκέφτονταν όταν μπήκε στο μαγαζί). Βάλε τώρα και κανένα Purple ή Zeppelin τώρα να γουστάρουμε!»

Τον «εκδικήθηκα» λίγο αργότερα όταν του είπα ποιον δίσκο του λατρεύω. Προσπάθησε να μαντέψει, αλλά όταν άκουσε τον τίτλο «Φυσαέι» μάλλον έπεσε από τα σύννεφα, αφού αυτός εκεί μόνο τραγουδούσε…