Το «ταξίδι» του Μπέργκμαν…

Έχει σημασία για όλους και όλες εμάς όταν φεύγει από ανάμεσα μας ένα άνθρωπος που έχει αφήσει πίσω του μια σειρά από αριστουργηματικά έργα; Ειδικά όταν εδώ και χρόνια στο «σέλας» της ζωής του έχει αποσυρθεί σε ένα νησί στα ανοιχτά της πατρίδας του…

Σημασία έχει να θυμόμαστε ότι προσπάθησε και πέτυχε στις περισσότερες ταινίες του να μας κάνει να ψηλαφίσουμε. Δημιουργοί σαν τον Ίνγκμαρ Μπεργκμαν δεν υπάρχουν συχνά ανάμεσα μας. Ταινίες με το μοναδικό στίγμα ενός μαέστρου της κάμερας, όπως «η Φθινοπωρινή Σονάτα», την «Έβδομη σφραγίδα», το «Κραυγές και Ψίθυροι», το «Αυγό του Φιδιού» και «οι Μαριονέτες» είναι δυσεύρετες πια. Το σινεμά όσο αποκτούν οι δημιουργοί περισσότερα τεχνικά μέσα για να εκφραστούν, αποστασιοποιείται θαρρώ από τα ανθρώπινα, τα βασικά στοιχεία της ζωής. Χάνεται μέσα στην ποικιλία των εκφραστικών μέσων.

Ο Μπέργκμαν ήταν και θα είναι για πάντα – περίεργο να μην υπάρχει παρόν για έναν τέτοιο δημιουργό – ένα σύμβολο για τον κινηματογράφο. Έγραψε στο φιλμ ακραίες ιστορίες με εφευρετική απλότητα και ανατριχιαστική ομορφιά.

Έφυγε χθες από την ζωή. Ο τελευταίος του σταθμός ήτανε το νησί Φάρο στα ανοιχτά της Σουηδίας στην Βαλτική. Ήταν ογδόντα εννιά χρονών κι άφησε πίσω του γύρω στις πενήντα ταινίες…

Στο καλό!...