Una noche con Sergento Garcia y "El collectivo Iye Ife" en Kavala...

Καλά θα ήταν να μπορούσα να γράψω όλο το κείμενο στα ισπανικά, αλλά νομίζω ότι και θα καθυστερήσω αλλά και μπορεί να μην γίνω απόλυτα κατανοητός.
Το είδαμε κι αυτό!!!
O Sergent Garcia στο πρώτο του live στην Ελλάδα, στην Καβάλα με γενική είσοδο 5 ευρώπουλα.
Η σκηνή ήταν τοποθετημένη στην αρχή του λιμενοβραχίονα και η θέα στην πόλη ήταν ανατριχιαστική...( μέχρι να βγεί στη σκηνή το συγκρότημα ε;)
Χθες το βράδυ έζησα την απόλυτη ανατροπή του θρυλικού νόμου του Μέρφι...
Ξεκινώντας από την Δράμα άνοιξα την κάμερα για να δω τι χώρο είχα στην κάρτα για φώτο και βίντεο. Η ώρα ήταν ήδη οκτώμιση, ο amig0 η citronella και ο profe ήταν ήδη στο αυτοκίνητο, το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 34 βαθμούς και όλα είχαν γύρει νοτιοανατολικά προς το λιμάνι.
Αν κάτι είναι να πάει στραβά, λέει ο Μέρφι... θα δεις ότι η κάμερα έχει μπόλικο χώρο, αλλά πάσχει από μπαταρία. Γ'μ'τη!...
Ξεκίνησα κάθιδρος και πικραμένος, η διαδρομή ήταν ήρεμη το ηλιοβασίλεμα πίσω μας απίστευτο. (Αν έρθεις καμιά φορά Δράμα, ειδικά καλοκαιράκι πάνε μια βόλτα στο ύψος του μουσικού σχολείου σούρουπο και στάσου να χαζέψεις πως βουτάει ο ήλιος πίσω από το Μενοίκιο)
Είχα συνεννοηθεί από νωρίς με την φίλη μου την Πηνελόπη, να την πάρω τηλέφωνο λίγο πριν φτάσουμε Καβάλα, για να βρεθούμε και να πάμε όλοι μαζί στην συναυλία. Στον Αμυγδαλεώνα έβγαλα το κινητό για να την ειδοποιήσω, αλλά διαπίστωσα ότι η πρόσφατη αντιγραφή των αριθμών του κινητού στη νέα μου κάρτα, δεν περιέλαβε τα πρόσφατα καταχωρημένα τηλέφωνα. Μεταξύ αυτών της Πηνελόπης, αλλά και του Μέρφι(@^^%$*%(&%&^&$^&%%^$&^##!#@$#)...
Φτάσαμε λοιπόν χωρίς να την ειδοποιήσω και ελπίζοντας ότι θα καταλάβει ότι κάτι συνέβη και θα με καλέσει αυτή. Ανεβήκαμε την οδό Πουλίδου προς τον φάρο και αφού σταθήκαμε σε όλα τα περίπτερα, ο amig0 φωτογραφήθηκε μπροστά στο περίπτερο της Κίνας, πήγαμε στο εστιατόριο, όπου υπήρχε πιάτο από την τιμώμενη χώρα της χθεσινής ημέρας. Χιλή, η πατρίδα της καρδιάς μου!
Πέρα από το πιάτο pASTEL DE CHOCLO & eMpAnadas , που ήταν λίγο βαρύ και μου θύμισε γευστικά τις "μπόμπες" που έχουμε φάει στο Παγονέρι, είχαμε για άλλη μια φορά στο πλάι μας την απίστευτη θέα της νυχτερινής Καβάλας. Φαΐ με έξι ευρώ το άτομο, χώρια τα πιοτά, έφαγα και αισθάνθηκα ένα φούσκωμα. Θα χωνέψω μέχρι να πάμε στο λιμάνι σκέφτηκα...
Κατηφορίσαμε δέκα και είκοσι, ενώ τρώγαμε τηλεφώνησε η Πηνελόπη και συννενοηθήκαμε (ο Μέρφι είχε χαθεί μέσα στο πλήθος), και μπήκαμε στον χώρο του λιμανιού που ήταν κλειστός πέρα από δύο εισόδους για την είσοδο των θεατών.
Λίγο πριν στρίψουμε από την προβλήτα για τον λιμενοβραχίονα, ένα παγωμένο βλέμμα με διαπέρασε και καρφώθηκε στον σταυρό που στέκει στο βουνό πάνω από την πόλη. Ήταν, ω ναι!, ο Μουσικός Επισκέπτης! Με ένα μπουκάλι νερό και χωρίς "φόρμα εργασίας". Προχωρήσαμε πιο μέσα Pandela, John, Gogo, Angelique, Stefannaty, Natasha, Pit, Ramona, Kostis, Niki και τόσες άλλες ωραίες φάτσες, μόνο ο Μάνθος έλειπε...
Δεν πέρασε πάνω από τεταρτάκι όταν στην σκηνή άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας. Μέχρι τότε κάτι ωραία ραπάκια μας χάιδευαν τ' αυτιά. Ο κόσμος είχε πυκνώσει αρκετά, ενώ στο βάθος φαίνονταν αρκετοί ακόμα που κατέφθαναν. Έχω την εντύπωση ότι ήμασταν σίγουρα πάνω από χίλιοι και μπορεί και χίλιοι πεντακόσιοι...
Αφού οι μουσικοί πήραν τις θέσεις τους έχοντας βάλει φωτιά στο σκηνικό, τσουπ! να και ο Sergento ντυμένος στα ολόλευκα, παντελονιά φαρδιά και πουκάμισο, κάτι χάνδρες κρεμασμένες στο λαιμό και λευκή καπελαδούρα. "Καλησπέρα Καβάλα" είπε σε άπταιστα ελληνικά. (Μόνο το "ευχαριστω" σκότωνε λιγάκι ο "παράτονος", αλλά έλεγε κελαηδιστά το "Thank you very mucho")
Η συναυλία είχε ήδη αρχίσει. Στο πρώτο τραγούδι κι ενώ ακόμα ψάχναμε τα βήματα και τα πατήματα μας, αισθάνθηκα κράμπα στα δάχτυλα του αριστερού ποδιού, χρόνιο πρόβλημα της αριστεράς μου και προσπαθώντας να το αναχαιτίσω στο όρθιο, η κράμπα μετακόμισε, ως άλλος Ζακ Λανγκ, στην δεξιά. Εκεί με έλουσε κρύος ιδρώτας καθώς θυμήθηκα ότι ο Μέρφι στεκόταν λίγο πιο πίσω μας στην είσοδο του λιμανιού. Μέσα στην αγωνία κι ενώ τελείωσε η πρώτη μπύρα οι εμπανάδας μου υπενθύμισαν ότι ήταν ακόμα παρούσες εντός μου. Λαμπρά!...
Πήρα μια βαθιά ανάσα, εξέτεινα το δεξί πόδι προς τα πίσω και δίπλωσα τα δάχτυλα για μισό λεπτό. Η "Ramona" μου ψιθύρισε κάτι σε μια από τις ζαπατιστικές διαλέκτους και κάπου εκεί άρχισε η ανατροπή του νόμου του Μέρφι!
Στην αρχή μπερδεύτηκα με όσα είχαν προηγηθεί, είχα και την εντύπωση ότι θα ακούσουμε με το καλησπέρα τα "σουξέ" οπότε μου πήρε κάνα πεντάλεπτο να βρω ρυθμό. Στην σκηνή πλάι στον Sergento, μια κουβανή μουσικός και τραγουδίστρια εκπάγλου κάλλους και ο "Φάνης Γκέκας" ξυρισμένος γουλί με παντελόνια παραλλαγής, ο οποίος όπως μάθαμε αργότερα κατάγεται από την Αβάνα...
Πίσω τους άλλοι οκτώ μουσικοί, οι περισσότεροι επίσης Κουβανοί, ένας Βρετανός κι ένας Γάλλος από την Βρετάνη. Δυο φορές μας τους σύστησε έναν - έναν ο Sergento.
IVAN DARROMAN MONTOYA: DIRECCION MUSICAL,PERCUSIONES
ZAF ZAFA: BAJO, COROS
ALDO MEDINA: PIANOS, TECLADOS, ACORDEON, COROS...
LINO MICHEL: GUITARRAS, TRES, COROS...
LUKMIL PEREZ: DRUMS
MR FELIPE ANNICAUX : TROMPETAS, TROMBON,
PIERRE DANDIN "EL BETHO": TROMBONE
HECTOR GOMEZ: COROS Y GUIRO
YAITÉ RAMOS: CHOEURS, FLUTE TRAVERSIÈRE
CRIS "EL CAPO": COROS
Το συγκρότημα "El collectivo Iye Ife".
Σχεδόν δυο ώρες δεν σταμάτησα να χορεύω, όπως και οι περισσότεροι γύρω μου, σάλσα, ρέγγε, κούμπια, σκα. Η υγρασία που επικρατούσε από νωρίς δεν μας πτόησε. Ο ιδρώτας έρεε άφθονος, η μπλούζα μου έφτασε στο φινάλε να είναι πιο βαριά από εμένα, κάναμε παραγγελιά το Amor Pa' mi - γεια σου ρε John! - και αρκετοί από όσους ήρθαν από περιέργεια μάλλον έφυγαν με την αίσθηση μιας πολύ ευχάριστης μουσικής - και όχι μόνο - έκπληξης.
Ο Μέρφι την είχε κάνει μάλλον για Κεραμωτή, όπου έπαιζε ο Πάριος!
Από τα τραγούδια του Sergento ακούσαμε, (αυτά συγκράτησα): Mi ultima voluntad, Acabar mal, Viva la Felicidad, Pintame, Dulce con Chile, Amor Pa' mi, Poetas, Seremos, τα περισσότερα παντρεμένα μεταξύ τους, ενώ στο encore - το οποίο προκάλεσε ο μέγας κλακαδόρος θητεύσας στην Βαλένθια, Kostis φωνάζοντας otra, otra, otra! και παρασύροντας κι άλλους- μας "ξετίναξε" το Que Corra la Voz...
Στο τέλος βγήκα και μια αναμνηστική φώτο! (Penelope y citronella είστε γλύκες!)
Περάσαμε υπέροχα δεν ξέρω τι άλλο να γράψω και καταλήξαμε για μια αποχαιρετιστήρια μπύρα στο "ΜΑΟ"...
Κατά τις τρεις είχαμε επιστρέψει στην Δράμα...
Λίγο πριν είχε αναχωρήσει και η μπάντα, κατά πάσα πιθανότητα από τον αγαπημένο μου αεροδιάδρομο Ν127, για την Μπρέστ όπου παίζουν απόψε. Τι καλά να ήμασταν κι εκεί...

Αφιερωμένο σε όλη την παρέα, αλλά και σε όσους και όσες θα θέλατε αλλά δεν μπορέσατε να είστε στην παρέα! Un gran abrazo para todos y todas!