Το "πείραμα" της Δρέσδης

Στο τελικό και πλέον κρίσιμο στάδιο βρίσκονται πλέον στην Γερμανία οι διαβουλεύσεις μεταξύ των υποψηφίων εταίρων του «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού», που κυοφορείται μετά από τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών οι οποίες δεν έδωσαν πλειοψηφία στα κόμματα της κεντροδεξιάς, όπως φαινόταν το πριν από τις εκλογές χρονικό διάστημα.

Η ενδεχόμενη σύμπραξη Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και Σοσιαλδημοκρατών (SPD) – τα κόμματα που είτε αυτόνομα, είτε με συμπράξεις κυβερνούν μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου – δημιουργεί τις συνθήκες για να δοκιμαστούν ως εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις, τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα της Γερμανίας.

Το μοναδικό από αυτά τα κόμματα που έχει αποκλειστεί από τον μεγάλο συνασπισμό, είναι το νέο Κόμμα της Αριστεράς που έλαβε στην πρώτη του εκλογική αναμέτρηση 8,7%. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) - οι πιο πιθανοί εκλογικοί εταίροι του CDU – έλαβαν 9,8% και οι Πράσινοι του Γιόσκα Φίσερ – πρώην κυβερνητικοί εταίροι του SPD – πήραν 8,1%.

Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Γερμανία, δημιουργούν τις συνθήκες ενός πολιτικού πειράματος στην χώρα – ατμομηχανή της Ε.Ε. Η ενδεχόμενη σύμπραξη των δύο μεγάλων κομμάτων του «δικομματισμού» θα αφήσει ένα ευρύτατο πεδίο δράσης στο νέο κόμμα της Αριστεράς, το οποίο υπό αυτές τις συνθήκες θα έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί σε αξιόπιστη λύση για την διακυβέρνηση της χώρας. Ουσιαστικά για την ανάδειξη μιας άλλης προοπτικής για την γερμανική κοινωνία.

Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση τα δύο κόμματα CDU και SPD θα προέρχονται από κοινή κυβερνητική θητεία. Δεν θα έχουν δηλαδή το «άλλοθι» κάθε αντιπολίτευσης σε ισχυρό δικομματικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο, περίπτωση Γερμανίας, υπάρχουν μόνο μικρά κόμματα δορυφόροι των δύο μεγάλων, τα οποία σε μεγάλο ποσοστό εφαρμόζουν την ίδια ακριβώς νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Το αδιέξοδο που επήλθε μετά τις πρόσφατες γερμανικές εκλογές στον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης ή κυβέρνησης δύο κεντροαριστερών ή κεντροδεξιών κομμάτων, δίνει την ιστορική ευκαιρία στην γερμανική Αριστερά να πρωταγωνιστήσει στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Η Αριστερά μπορεί και το οφείλει στις κοινωνίες να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο και στην Ευρώπη, μετά την Λατινική Αμερική.