Το «πλημμυρισμένο» Ε.Φ. 13...

Ήταν απόγευμα της Τρίτης όταν άκουσα από την τηλεόραση ότι μέσα στις πλημμυρισμένες εκτάσεις του νομού Έβρου ήταν και το Ελληνικό Φυλάκιο 13. Ήμουν εκεί από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1992…

Βγήκα από την πόρτα και κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια διέσχισα τον χωματόδρομο που χωρίζει το φυλάκιο από το ανάχωμα. Ανέβηκα πάνω στο ανάχωμα, κάθισα πλάι στην σκοπιά και άναψα ένα «Δελφοί Φίλτρα» κοιτάζοντας ανατολικά τα δέντρα που στέκονταν πριν από το πρώτο ανάχωμα πλάι στο ποτάμι. Μπροστά μου η Ζώνη Ασφαλείας Προκαλύψεως – ή Πλημμύρων – μια έκταση με χωράφια που καλλιεργούν οι αγρότες από το Σοφικό και το Πύθιο που βρίσκεται νοτιότερα. Στο χωράφι μπρος μου ένα μονοπάτι μέσα στο χωράφι έδειχνε τον δρόμο στα «περίπολα της αγγαρείας» προς τον Έβρο. Κοιτώντας δυτικά είδα τα χωράφια έξω από την Ζ.Α.Π. και πίσω το χωριό. Μέσα στα χωράφια, η σκόνη της ημέρας ή τα νυχτερινά φώτα, χάρασσαν τον δρόμο που οδηγούσε στο φυλάκιο. Από την σκοπιά βλέπαμε τα αυτοκίνητα των εφόδων και «έπεφτε σύρμα» στο φυλάκιο για να επιστρέψουν οι φαντάροι στις προβλεπόμενες από τον κανονισμό δραστηριότητες τους. Μια κουζίνα, μια μικρή τραπεζαρία, μια αποθήκη και οι κοιτώνες μας ήταν όλο κι όλο το φυλάκιο. Στο πίσω μέρος υπήρχε μια μπάσκετα και λίγο πιο πέρα τα χωράφια με τα καλαμπόκια.

Τρεις σχεδόν μήνες ήμουν στο Ε.Φ. 13. Εκεί είδα τι είναι ο στρατός. Τα καψώνια στις «σειρές» μου (217) που ήταν «χαμουτζήδες» από τα «δικά μας παιδιά», τα «παλιοσείρια» (215), τις «ενέδρες» στην επικράτεια του κρεβατιού με τον εξοπλισμό να είναι πίσω από το ανάχωμα για ώρα ανάγκης – εφόδου, τα περίπολα στην ζώνη ευθύνης με τους ασύρματους και τα όπλα. Είδα το κουταβί – ένα μέτρο μπόι είχε - του φυλακίου μας να ξεψυχά μπροστά στην πόρτα της κουζίνας, όταν κάποιο απόγευμα το κυνήγησε το μεγάλο σκυλί του φυλακίου. Έτρεξε, έφτασε στην πόρτα και σωριάστηκε με τα πόδια ανοιχτά προς τα έξω στο πάτωμα, άψυχο.

Εκεί πήρα την πρώτη και «ανείσπρακτη» τιμητική μου άδεια από τον στρατηγό, εκεί «συνέλαβα» δυο κακομοίρηδες – τους θυμάμαι όποτε πέφτω καμιά φορά στα μεσημεριανά «ριάλιτι» της τηλεόρασης - που ήθελαν να περάσουν το ποτάμι και να πάνε στην Τουρκία, στην αντίθετη από την συνήθη διαδρομή.

Εκεί είδα ένα πρωί τον συνάδελφο μου τον Γιάννη Στ. από τη Νέα Μάκρη Αττικής, φορτωμένο τον ασύρματο με την κεραία που σηκώνονταν προς τον ουρανό και το όπλο να έχει απομακρυνθεί καμιά εικοσαριά μέτρα από μένα την ώρα που ξεκινούσαμε για ένα ακόμη περίπολο. Την ώρα που ο ήλιος σηκώνονταν από τα βάθη της Τουρκίας, πίσω από τα δέντρα της ακτής του ποταμού και το μονοπάτι μέσα στο θερισμένο χωράφι αποκτούσε μια ονειρική όψη από την αντανάκλαση του πρώτου φωτός της ημέρας πάνω στην πρωινή δροσιά που είχε κατακαθίσει στις καλαμιές! Στο πλάι του έτρεχε κουνώντας την ουρά του ο σκύλος και εγώ καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που άφησα την φωτογραφική μου μηχανή στην Δράμα…

Είδα ότι η σκόνη των βημάτων μας είναι ακόμα εκεί στη σκιά του αναχώματος και γύρισα να ξαναμπώ στο σπίτι…

Στις ειδήσεις μιλούσαν πλέον για τα υποψήφια τραγούδια της φετινής «Γεροβίζιον»...

Οι φωτογραφίες είναι από το νομό Έβρου και είναι του Juergen Reichmann.