Χωρίς γυαλιά ηλίου!…

Το πρωί να σε ξυπνάει ο ήχος του νερού που πέφτει καταιγιστικά στην γη, να σε ξεπροβοδίζει μια ήρεμη πειστική συννεφιά καθώς κινάς για την δουλειά χωρίς να πάρεις τα γυαλιά ηλίου. Μια ακόμα χειμωνιάτικη μέρα. Φτάνοντας εκεί να ρυθμίζεις τις «περσίδες» για να μπει στο γραφείο περισσότερο φως και να ανάβεις ένα χαμηλό φως για συμπλήρωμα. Φτιάχνεις τον καφέ σου κι αρχίζεις να κοιτάς τις δουλειές που έχεις να κάνεις. Έχει περάσει μια ώρα από την ώρα που η βροχή σε ξύπνησε, τα σύννεφα αραιώνουν και το φως αυξάνεται στις επιφάνειες που περιβάλουν εξωτερικά τον χώρο εργασίας. Οι εφημερίδες έχουν έρθει στο περίπτερο, ο δρόμος έχει τραβήξει το νερό και μονάχα μερικές βροχολίμνούλες θυμίζουν τι προηγήθηκε. Επιστρέφεις στο γραφείο και αρχίζεις να δουλεύεις. Τηλεφωνήματα, επαφές, γραφή στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η οθόνη φαίνεται αχνά, γυαλίζει. Ο ήλιος έχει εμφανιστεί στον ουρανό, μια καταγάλανη επικράτεια τον συνοδεύει.

Κλείνεις τις περσίδες για να μπορέσεις να κάνεις την δουλειά σου. Οι ώρες περνάνε το γραφείο πολιορκείται από τον ήλιο και οι θύσανοι των νεφών στον Βορρά, με τις αμέτρητες διαβαθμίσεις από το λευκό μέχρι το γκρίζο, δεν θυμίζουν σε τίποτα το πρωί. Η μέρα καλοκαίριασε, βγαίνεις στον δρόμο, τα γυαλιά θα ήταν απαραίτητα, αλλά και χωρίς αυτά ότι πρέπει θα ήταν ένα ουζάκι με μεζέ σε «τραπεζάκια έξω».

Χαμογελάς, Μάρτης!