Σα να ‘ναι τώρα…

Ο νοτισμένος αγέρας την πρώτη νύχτα ψιθύριζε στιχάκια της Γώγου μέχρι που κρύωσα κι έκλεισα το παράθυρο . Την άλλη νύχτα καθώς έπλεκε τα μαλλιά του ανάμεσα στις γρίλιες τον άκουσα να τραγουδάει σαν την Τζόπλιν. Περιμένω τη νύχτα που θα γεμίσει το κενό που χάσκει στο ημίφως ανάμεσα στις πολυκατοικίες της γειτονιάς μου με τα τραγούδια του Έλιοτ Σμιθ. Τα χρόνια φεύγουν μαζί με τους αγαπημένους…

Ο αγέρας είναι εδώ, ανάβει δάδες τις νύχτες ή σπρώχνει τα σύννεφα μακριά από τους φάρους. Τα καράβια με τα φορτία της μνήμης δεν θα σταματήσουν ποτέ να ταξιδεύουν, όσο εσύ θα στέκεις εκεί στο ύψωμα να ατενίζεις την ρότα τους…

Τούτες οι μέρες είναι γλυκές, οι τελευταίες του καλοκαιριού – το φθινόπωρο έχει δρόμο ακόμα μπροστά του - ο ήλιος στέκει πιο χαμηλά τα μεσημέρια, το καταλαβαίνεις αν αντέξεις να τον κοιτάξεις. Τα χρώματα είναι πιο ζωηρά. Στο πηγαινέλα μας στον κόσμο αυτή η εποχή κρύβει όλη την θλίψη για την ομορφιά που σε λίγο θα σβήσει, όπως κάθε τι όμορφο, κάθε τι ανθρώπινο…

Περνάει ο καιρός, αλλάζουμε και προχωράμε. Αρκεί να είναι οι αλλαγές μόνο στην όψη. Αλλιώς μακραίνει ο Χειμώνας και το κρύο σφίγγει σα θηλιά.

Θυμάμαι που σε γνώρισα, σα να ‘ναι τώρα. Πέρασαν τρία χρόνια κιόλας!…

Στην φωτό πρώτο πλάνο τα σπίτια του Παγονερίου και πίσω η βόρεια πλευρά του Φαλακρού...