Γνωστοποίηση...

Μια 74χρονη συμπολίτισσα μας αυτοπυρπολή-
θηκε πάνω από τον τάφο του συζύγου της. Δυο μήνες αφότου εκείνος έφυγε από την ζωή, εκείνη τον ακολούθησε βάζοντας τελεία με τραγικό τρόπο στη ζωή της. Είχανε ζήσει σχεδόν μισό αιώνα ο ένας δίπλα στον άλλον και ο χαμός του συντρόφου της αποδείχτηκε αβάσταχτος για την ηλικιωμένη γυναίκα. Παράφορη αγάπη, αδυναμία να εξασφαλίσει τα προς το ζειν μετά τον θάνατο του;

Στην πρώτη περίπτωση κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα μπροστά στο δυσαναπλήρωτο κενό του λατρεμένου ανθρώπου και στη απόγνωση που δημιουργεί αυτό, τον αβυσσαλέο πόνο για το χαμόγελο που δεν θα ξαναλάμψει, την μάταιη επιθυμία για ένα χάδι και μια κουβέντα έστω ψιθυριστή.

Αν όμως αυτή η γυναίκα έφυγε γιατί κανείς δεν υπήρχε μετά από τον σύζυγο της για να της συμπαρασταθεί, να νοιαστεί για το πως τα βγάζει πέρα, αν έχει να φάει, αν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα της, η κοινωνία ευθύνεται σ' ένα μέρος για το απονενοημένο της διάβημα. Αν οι κοινωνικές υπηρεσίες δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη βοήθειας, όλοι εμείς που αποτελούμε τον άμεσο περίγυρο σαν γείτονες, γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι κάποιος άνθρωπος δίπλα μας χρεάζεται την στοιχειώδη ανθρωπιά; Την καλημέρα, το βλέμμα, το ενδιαφέρον για το πως τα βγάζει πέρα, την πρόσκληση για έναν καφέ. Τόσα μικρά καθημερινά πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένα και που όσο πιο πολυτελή και άνετα γίνονται τα σπίτια μας, τόσο μας φυλακίζουν για να μην καταλαβαίνουμε ότι κάποιος άνθρωπος δύο ορόφους κάτω ή στο διπλανό διαμέρισμα βυθίζεται στην απελπισία. Τον θάνατο του θα τον μάθουμε, έτσι κι αλλιώς...

Μια από τις ιστορίες του Οκτώβρη που είχε μείνει στο συρτάρι. Συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια στην Δράμα. Η φωτό τραβήχτηκε στον Μαραθόκαμπο της Σάμου...