Goddess on a Hiway...

Με πήρε τηλέφωνο ο Θ. το μεσημέρι και με ρώτησε "ξέρεις ποια πέθανε ρε συ?". Το μυαλό μου όσες φορές μου έχει τεθεί στο παρελθόν η αντίστοιχη ερώτηση, αδυνατεί να λειτουργήσει. Το μακάβριο "κουίζ" μου δημιουργεί ένα μούδιασμα αλλά και την βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος που έφυγε είναι απλά γνωστός, ένας από όλους αυτούς που κάποτε ανταλλάξαμε ματιές ή χαιρετισμούς, ήπιαμε ένα ποτό στο στέκι ή καλαμπουρίσαμε στο τραπέζι κάποιας ταβέρνας, συζητήσαμε ο ένας για τον άλλον με κάποιους άλλους ανθρώπους, είχαμε μια εικόνα ο ένας για τον άλλον που ποτέ δεν την μάθαμε. Αλλά ο θάνατος ρε γαμώτο...
Δεν έχει πολλές μέρες που κάποιος άλλος γνωστός είχε φύγει. Τώρα η απάντηση ήταν το όνομα της Γ. 30 χρονών γυναίκα. Το ξέραμε ότι είχε ένα πρόβλημα υγείας, το είχαμε συζητήσει αλλά σήμερα μάθαμε ότι χθες έφυγε από την "παρέα" μας. Αυτός ο κύκλος των ανθρώπων που μεγαλώσαμε μαζί και όσο μαθαίνουμε ότι μικραίνει, έρχεται εκείνο το σύννεφο με τις μαύρες σκέψεις. Δεν ξέρω αν είναι θλίψη, αν είναι το γαμώτο για έναν άνθρωπο που φεύγει τόσο νωρίς, αν είναι μια υπενθύμιση του πόσο προσωρινά είναι όλα στην ζωή.
Η Γ. ήταν ένα όμορφο πλάσμα που έζησε πολλά. Παντρεύτηκε, έγινε μητέρα, χώρισε, ξαναβρήκε μια σχέση, αρρώστησε, χάθηκε. Την έντυνε πάντα ένας αέρας μυστηρίου. Ήταν μια παρουσία που δεν μπορούσες να μην προσέξεις. Μεταξύ σοβαρού και αστείου την λέγαμε θεά...
Αντί αποχαιρετισμού ας την συνοδεύει αυτό το τραγούδι.

Καλό ταξίδι!