Μπαϊντούσκα γαι τους "εξόριστους" πρίγκηπες...

Φυσάει ο άνεμος της αλλαγής του χρόνου, κυκλώνει τις μέρες που απομείνανε και στριφογυρίζει μαζί τους στο βαλς του αποχαιρετισμού…

Όταν ξεχύνεται ο αγέρας από τις τρύπες στο καλάμι της γκάιντας, όλα ανατρέπονται στον ρυθμό με τον οποίο τρέχει το αίμα μέσα στις φλέβες. Τι να ‘ναι αυτό που παρασύρει τις αισθήσεις; Η αναγνωρισιμότητα της χροιάς του ήχους της, που διατρέχει με μιας όλη την πορεία της ζωής, από την πρώτη επαφή με τον ήχο της μέχρι την στιγμή του ακούσματος ή η αποστέρηση από την οικειότητα του με τα πάμπολλα ακούσματα του καθεμέρα; Όπως και να ‘χει, είναι αλήθεια ότι αν πρέπει κάπου να ψάξεις για να βρεις που κρύβεται η καρδιά σου, είναι κάτω από την πέτρα που σκόνταψες για πρώτη φορά στη ζωή σου…

Στους δρόμους της πόλης δεν ξεχωρίζεις πια τους επαίτες, ούτε και τους μοναχικούς, αυτούς τους εξόριστους πρίγκιπες των ημερών…

Καλά Χριστούγεννα!