Το όπλο του βοσκού, γαβγίζει!...

Ο παππούς μου ήταν κτηνοτρόφος. Επί δεκαετίες είχε κατσίκια μέχρι που για λόγους υγείας τον αναγκάσαμε να τα πουλήσει και να κάτσει στο σπίτι. Σε όλα τα χρόνια που ήταν στο βουνό μόνο μία χρονιά τον θυμάμαι να κουβαλάει μαζί του όπλο. Μια από τις τελευταίες χρονιές που είχε τα ζώα. Είχε υπάρξει τότε κάποιο περιστατικό με μια αγέλη λύκων που κόντεψε να κατασπαράξει έναν βοσκό, που σώθηκε ανεβαίνοντας σε ένα δέντρο. Έτσι με τον φόβο των λύκων, βρέθηκε μια καραμπίνα να κρέμεται στον ώμο του παππού, πλάι στον τορβά.

Δεν θυμάμαι, πέρα από δυο τρεις φορές που τα ουρλιαχτά των λύκων ήταν πολύ κοντά στο μαντρί, να πυροβολούσε ο παππούς. Ο ήχος του όπλου ήταν γνωστός στα αγρίμια. Όπως το γάβγισμα των σκυλιών που συνόδευαν παντού το κοπάδι και περνούσαν τη νύχτα τους έξω από την στάνη, έχοντας πάντα το νου τους.

Τα σκυλιά ήταν το όπλο μας. Το γάβγισμα τους.

Τα σκυλιά βέβαια δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με μια αγέλη λύκων ή με κάποιον που θα θελήσει να τα πυροβολήσει. Είναι όμως οι φύλακες εκεί που ο φόβος - πρέπει - να φυλάει τα έρμα. Ποτέ ένα από τα σκυλιά μας δεν επιτέθηκε σε άνθρωπο. Σηκώνονταν όρθια και γαβγίζαν πολλές φορές όταν ο επισκέπτης είχε μια μυρωδιά άγνωστη γι’ αυτά. Κάποια από αυτά είχαν χαθεί μετά από καταδίωξη λύκων. Αλλά οι δύο θηλυκές της παρέας, γεννοβολούσαν κάθε χρόνο κι έτσι οι απώλειες αναπληρώνονταν εκ των έσω.

Έβλεπα αρκετούς από τους βοσκούς εκεί στα υψώματα γύρω από το Φαλακρό να κουβαλάνε στον ώμο τουφέκια. Ήτανε αναγκαίο για όσους έμπαιναν με τα κοπάδια σε ρέματα με πυκνή βλάστηση όπου η επαφή με το κοπάδι και ο έλεγχος για τυχόν κινδύνους ήταν δύσκολος. Αλλά τα σκυλιά ήταν κι εκεί, ένα σφύριγμα μακρόσυρτο που όσο έβγαινε ο αέρας από τα πνευμόνια γίνονταν πιο οξύ μοιάζοντας με συναγερμό και μια σχεδόν ανθρώπινη έκφραση που ακουγόταν σαν «ούμπρε – τούμπρε», αρκούσαν για να «πάρουν φωτιά» τα υψώματα κι οι χαράδρες…