Δεν (ξ)έχασα ακόμα…

Ο χρόνος τελειώνει. Στην τηλεόραση παίζει το «σούπερ ντιλ». Μόλις έφυγαν οι 500.000 ευρώ από το παιχνίδι. Να την κλείσω ή να αφήσω το «νόημα» της εποχής να κατακλύσει το κείμενο μου; Δεν με αφορά. Ή νομίζω ότι δεν με αφορά; Είμαι ζωντανός. Υγιής από όσα αισθάνομαι, χωρίς γνώση της πραγματικής κατάστασης της υγείας μου. Διεκδικώ την ανεμελιά της άγνοιας, για όσα είναι σημαντικά και δεν μπορώ ή αδυνατώ να τα ελέγξω. Ελπίζω πια, δεν εύχομαι. Για τα υπόλοιπα παλεύω κάθε μέρα κι ονειρεύομαι, έναν κόσμο καλύτερο χτίζω και προσδοκάω. Όχι αυτό που θα ‘ρθει. Αυτό είναι πιο δύσκολο. Προηγείσαι εσύ. Όποι-ος-α και να ΄σαι, άνθρωπος να ΄σαι…
(Ο παίκτης πήρε 100.000 ευρώ. Σε καλή μεριά…)
Η τηλεόραση έκλεισε. Ο χρόνος έχει δυο μέρες ακόμα, τι έχω να θυμάμαι από αυτόν;…
Με αρέσει να βγαίνω φωτογραφίες. Δεν με αρέσει να τις βλέπουν μάτια που κοιτάνε από περιέργεια. Αυτό με κάνει να κρύβω το πρόσωπο όταν με φωτογραφίζουν για να «γεμίσουν» αδειανές σελίδες. Ούτε κρέμασα τα πικ-απ μου. Σέβομαι τους τοίχους. Ένα ζευγάρι ακουστικά στον τοίχο μου - ο οποίος ξέρει πολλά και μου αρκεί να κρατάει τα βιβλία μου μέχρι να φτιάξω μια βιβλιοθήκη - και μια τιγκαρισμένη από cd τσάντα στην αγκαλιά μιας καρέκλας που έφτιαξα με τα χέρια μου είναι το αντίο μου στη νύχτα. Στη νύχτα των άλλων. Αυτών που κλέβουν τις ματιές και τα όνειρα. Που δεν κερνάν ούτε ένα τσιγάρο. Που ξενυχτάν χωρίς να νοιαστούν αν έχει φεγγάρι…
Δεν είμαι πια εδώ. Μετανάστευσα με την συνήθεια. Περνώντας λίγο πριν από το τρένο τις γραμμές καθώς οι μπάρες έμειναν ακίνητες. Μετά την Μαυρολεύκη όμως μ’ έπιασαν οι συνοριοφύλακες και με γύρισαν πίσω. Μια απόπειρα μονάχα; Όχι βέβαια! Έβαλα κρυφά ένα βράδυ – την ώρα που οι σεκιουριτάδες έτρωγαν τον πατσά τους - πυραύλους στην βάση του καρουσέλ που νοικιάζει την πλατεία και πήρα το πρώτο εισιτήριο το πρωί καθώς στο ράδιο είχα προγραμματίσει την αντίστροφη μέτρηση της απογείωσης του. Δέκα, εννιά, οκτώ, εφτά…τρία, δύο, ένα, απογείωση! Το καρουσέλ ταρακουνήθηκε λίγο πριν σηκωθεί στον αέρα, είχε αέρα εκείνο το πρωί και για να το κρατήσω σταθερό το έκανα χαρταετό και του έβαλα για ουρά την άσφαλτο της Παπανδρέου - ήμουνα βέβαιος ότι δεν θα χρειαστώ ψαλίδι και ότι δεν θα σας λείψει – που χωρίστηκε σε λωρίδες καθώς ξεκολλούσε. Δυο περιπολικά σηκώθηκαν μαζί με την ουρά, είχαν κολλήσει στα «αυτάκια» και προσπάθησαν να μας καταδιώξουν, αλλά δυο αλογάκια – αν πάρω υπόψη την λογική του Πολύδωρα, ήταν του Συνασπισμού – όρμισαν στο κενό και τα κατέβασαν. Σιουτ! Αναίμακτα και ειρηνικά, όπως κάνει η γιαγιά στην διαφήμιση!...
Ψάχνω να βρω ανθρώπους που να συνεργάζονται για το καλό της κοινότητας τους, της πόλης τους. Φίλους και αδελφούς που θα κυνηγήσουν το δικό τους όνειρο και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Βαρέθηκα να βλέπω νεοπρούχοντες στα χωριά και συνταξιούχους με σιρίτια να πουλάνε ελπίδες στις πόλεις. Θέλω να δω τους ανθρώπους να ονειρεύονται ξανά και να στήνουν συλλογικότητες. Να οραματιστούν μια καλύτερη ζωή και να τα βάλουν κάτω να την φτιάξουν. Όχι με τα εκατομμύρια ευρώ που παίρνουν μόνο τρεις. Με τα εκατομμύρια των στιγμών που όλοι έχουμε για να παλέψουμε μια ζωή καλύτερη για το σπίτι και την γειτονιά, για την πόλη και την χώρα μας που χαραμίζεται. Στα χέρια λίγων, με την συναίνεση μας που χτίζει τα μαυσωλεία τους και διατηρεί άχρηστους μύθους για να μην τα πνίξει όλα η οργή που νανουρίζουμε κάθε βραδιά.
Ποιος χρωστάει σε ποιον; Ποιος πληρώνει τους εκατομμυριούχους των παιχνιδιών; Ποιος παραιτήθηκε και δεν ελπίζει; Ποιος αφελώς φέρεται σαν φελός, ενώ γεννήθηκε άνθρωπος;
Ποιες ευχές; Να θυμηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ!...