Ciao Piergiorgio!...

Τον Πιερτζόρτζιο Ουέλμπι τον γνώρισα χθες το μεσημέρι. Για την ακρίβεια έμαθα ότι έπαψε να υπάρχει μερικές ώρες νωρίτερα. Παρότι η υπόθεση του απασχόλησε τα τελευταία χρόνια την ιταλική κοινή γνώμη, ποτέ δεν πρόσεξα κάποιο σχετικό τηλεγράφημα. Χθες, ήταν πρώτη είδηση στο in.gr, ο θάνατος του Πιερτζόρτζιο Ουέλμπι με την βοήθεια του προσωπικού του γιατρού που αποσυνέδεσε το μηχάνημα μηχανικής υποστήριξης της αναπνοής του. Τελεία.

Ο Πιερτζόρτζιο ήταν ένας άνθρωπος 60 χρόνων, που έπασχε εδώ και πολλά χρόνια από μυϊκή δυσμορφία ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι τα τελευταία χρόνια. «Αγαπώ τη ζωή πρόεδρε. Δεν είμαι ούτε μανιακός, ούτε μανιοκαταθλιπτικός. Ο θάνατος μου προκαλεί απέχθεια. Δυστυχώς αυτό που μου έχει απομείνει δεν είναι η ζωή, δεν είναι παρά μια πεισματική και παράλογη επιμονή για τη διατήρηση των βιολογικών λειτουργιών» έγραφε τον Σεπτέμβριο στην ανοικτή επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.

Η ιταλική δικαιοσύνη, στην οποία είχε προσφύγει για να αποκτήσει το δικαίωμα να βοηθηθεί για να βάλει τέλος στη ζωή του, επικαλούμενη «νομικό κενό» και «μη επαρκή προστασία» απέρριψε το αίτημα του. Η ίδια πολιτεία που στέλνει στρατιώτες στο Ιρακ, αρνήθηκε σε έναν ανήμπορο άνθρωπο το δικαίωμα να επιλέξει αν θα συνεχίσει ή όχι την ζωή του! Τελικά ο προσωπικός του γιατρός ανακοίνωσε χθες το πρωί ότι λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης αποσύνδεσε το μηχάνημα υποστήριξης της αναπνοής του. Του χορήγησε όπως και είπε και κάποια φάρμακα για να μην υποφέρει μετά την αποσύνδεση του από το μηχάνημα. Ο Πιερτζόρτζιο είναι πια ελεύθερος!

Δεν έχω δει πιο σπαρακτική ταινία τα τελευταία χρόνια, από το «Η θάλασσα μέσα μου» του Ισπανού σκηνοθέτη Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, που εξιστορεί την ιστορία του Ραμόν Σαμπέδρο, ενός τετραπληγικού μετά από ατύχημα που ζητούσε να λάβει νόμιμα βοήθεια για να θέσει τέλος στην ζωή του. Ήταν σα να έβλεπα το πρόσωπο του Χαβιέ Μπαρντέμ – που ενσάρκωσε τον Ραμόν – καθώς διάβαζα την είδηση για τον Πιερτζόρτζιο. Αλλά στην θέση του Ταμάρ Νόβας – που ενσάρκωσε τον ανηψιο του Ραμόν, Χάβι – ήταν σε αυτήν την περίπτωση η γυναίκα του Πιερτζόρτζιο, Μίνα. Δεν ξέρω πως αντέδρασε όταν κατάλαβε ότι ο άνδρας της ετοιμαζόταν να φύγει. Κανείς δεν ξέρει. Ούτε πως αποχαιρετάν οι δικοί τους αυτούς τους συνανθρώπους μας, ούτε πως οι ίδιοι βιώνουν την αναχώρηση τους.

Η ευθανασία είναι ένα νομικό ζήτημα, η επιλογή στην ζωή ή στον θάνατο ανθρώπων που είναι καταδικασμένοι σε πλήρη ανημποριά, είναι ανθρώπινο.