Φωνή από χαρτόνι…

Είχα χάσει το λεωφορείο για την Αθήνα από Δράμα και κατέβηκα Θεσσαλονίκη για να πάρω από εκεί ένα άλλο. Μεσημεράκι στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων «Μακεδονία» κάθισα να πιω έναν καφέ, περιμένοντας την αναχώρηση. Κάθισα σε ένα τραπέζι που κοιτούσε τις διαδρομές αναχωρήσεων, καμιά εικοσαριά γκρίζα τραπεζάκια ολόγυρα μυρωδιά καυσαερίου και το περίεργο φως των σκεπασμένων χώρων. Στο διπλανό τραπέζι μια κοπέλα που μου ζήτησε φωτιά, από την άλλη μια ξανθιά που μιλούσε συνέχεια στο κινητό, απέναντι δυο μετανάστες που συζητούσαν σε μελλοντικά ελληνικά. Τους χάζεψα για λίγο και άνοιξα την εφημερίδα.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας πενηντάρης άνδρας, μελαψός με γκρίζα μαλλιά και μούσι. Άφηνε στα τραπέζια καρτελάκια και στυλούς ζητώντας μια βοήθεια. Στον λαιμό του είχε μια γάζα που ανέμιζε, η καλημέρα του ηχούσε ρομποτικά, ήτανε εγχειρισμένος καρκινοπαθής. Έβγαλα κάτι από την τσέπη και το άφησα στο τραπέζι. Όταν επέστρεψε πήρε το καρτελάκι και τα χρήματα με ευχαρίστησε με ένα νεύμα και ένα χαμόγελο. Αφού γύρισε όλα τα τραπέζια, ήρθε ξανά μπροστά μου. Με ρώτησε αν μπορεί να καθίσει για να μου δείξει κάτι. Η φωνή του αδύναμη σαν ψιχάλα, έβγαλε ένα χαρτόνι από την τσέπη και μου το έδωσε να το διαβάσω. Ήταν ένα κείμενο που ανέφερε την περίπτωση του με τρόπο διαφορετικό από το καρτελάκι που μου άφησε λίγο πριν. Με κοίταξε και μου είπε: «Μήπως πρέπει να γράψω αυτά στο καρτελάκι;»

Διάβασα και τα δύο κείμενα. Του είπα ότι το κείμενο στο χαρτόνι είναι πιο αξιοπρεπές γιατί δεν προκαλεί λύπη στον αναγνώστη, αλλά του δείχνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις και τον καλεί να σε βοηθήσει. Ζήτησε κάποιες διευκρινήσεις, σηκώθηκε χαμογελώντας και με χαιρέτησε καθώς έφευγε…

Κοίταξα γύρω μου. Τα τραπέζια είχαν όλα κόσμο, γιατί να διαλέξει εμένα, σκέφτηκα. Χαμογέλασα και κρύφτηκα ξανά στις σελίδες της εφημερίδας…