Παρήγορα νέφη…

Είναι άραγε παρήγορη η βροχή που έπεφτε χθες στην πόλη, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος; Μην είναι ανησυχητική, αρχές του καλοκαιριού και μετά από έναν χλιαρό χειμώνα; Χορτάσαμε λόγια χθες για το περιβάλλον, ακούσαμε όσες ευχές θα ακούγαμε και τα Χριστούγεννα, αν ο νεογέννητος Ιησούς χρειαζόταν στην Φάτνη, αντί για το θερμό χνώτο των ζώων, την κρύα «γλώσσα» ενός κλιματιστικού.

Επί της ουσίας, τίποτα δεν θα αλλάξει στην επίσημη πολιτική. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει από εμάς και θα αφορά την δικιά μας και τις επόμενες γενιές…

Ο Σωτήρης Μουστάκας κηδεύεται σήμερα στην Αθήνα, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του προχθές. Πόσα κάλαντα σκορπίσαμε στις ταινίες του, την δεκαετία του ’80 στον «Απόλλωνα» και στ’ «Αστέρια»; Μας μεγάλωσε με το ιδιαίτερο στυλ του και ακόμα κι όταν αρχίσαμε να βαριόμαστε μετά από χρόνια τις επιθεωρήσεις και τα υπόλοιπα θεατρικά του, ποτέ δεν τον αισθάνθηκα απόμακρο ή ξένο. Ήταν και θα είναι ο Μουστάκας...

Αλλά εχθές θα είχε τα γενέθλια του ο αξεπέραστος Ισπανός ποιητής, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Πριν από 109 χρόνια ήρθε στον κόσμο κι έφυγε άδικα, αφήνοντας μας όμως τραγούδια σαν κι αυτό:

«Ο Παράδεισός μου είναι ένας κάμπος, που δεν έχει λύρες, που δεν έχει αηδόνια, μόνο μια πηγούλα κι ένα ποταμάκι, κρύφιο ποταμάκι και μικρή πηγή, Μόνο τη ζεστή καρδιά σου χάρισε μου κι άλλο τίποτα κι άλλο τίποτα…

Ο Παράδεισός μου διάφανη γαλήνη, που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας, Που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας, ήχοι απ' το φεγγάρι που τραβάν μακριά…»