Σώθηκε πια το μελάνι;…

Πως γίνεται να ευνοεί μόνο τα κέρδη των εταιρειών ο περιβόητος ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς; Δεν έχει ακούσει τίποτα για δαύτον ο διοικητής της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας που αυξάνει εδώ και δύο χρόνια τα επιτόκια; Πως φεύγουν έτσι τα ευρώ από το πορτοφόλι μας παρά τον ανταγωνισμό και την έξοδο από την επιτήρηση; Πως χρεωθήκαμε στις τράπεζες, οι οποίες έχουν ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα, αλλά σηκώνουν τα χέρια στον θεό της αγοράς, όταν ανεβαίνουν τα επιτόκια.

Ξέρετε ποιοι κερδίζουν από το επιτόκιο, θαρρώ…

Οι χαμένοι της υπόθεσης είμαστε σίγουροι ποιοι είναι.

Τι σημασία έχει αν πήρες το δάνειο μετά από εξονυχιστικό έλεγχο των όρων του και με την καλύτερη δυνατή συμφωνία; Ανεβαίνουν τα επιτόκια, πληρώνεις κι εσύ την άνοδο. Επίσης αδιάφορο αν δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να πας διακοπές. Ή θα μείνεις στα ρηχά ή θα πάρεις ένα «δανειάκι» για να αισθανθείς λιγάκι «άνθρωπος». Γιατί υπό τις συνθήκες που διαμορφώνει η ελεύθερη – για ποιους; - αγορά μόνο «άνθρωποι» δεν μπορούμε να αισθανόμαστε. Διόλου παράξενο που αυξάνονται και οι ανάλογες συμπεριφορές.

Αλλά το επιτόκιο δεν έχει χαρακτηριστικά, ούτε συμπεριφορά. Είναι ένα νούμερο. Που ρυθμίζεται από ανθρώπους, που παρότι μπορούν να ζούνε ανθρώπινα λόγω των αποδοχών τους, έχουν γραμμένους όλους όσοι παλεύουν για να ζουν ανθρώπινα. Για να εξακολουθήσουν να ζουν ανθρώπινα σε ένα απάνθρωπο σύστημα, ίσως.

Το θέμα είναι γιατί δεν τους γράφουμε κι εμείς κανονικά εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι…