Η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου…

Διαβάζω για την συμμετοχή της Κομουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (Κ.Ο.Ε.) στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς εν όψει των εκλογών. Για απόρριψη των κεντροαριστερών μετεκλογικών σεναρίων και ελπίζω να μην είναι όλα μια βιτρίνα…

Ελπίζω μια μέρα να λυθεί το πολιτικό αδιέξοδο μετά τις εκλογές, με Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβερνητικό συνασπισμό, όπως στην Γερμανία και να προκύψει πριν από τις επόμενες εκλογές ένα ισχυρό κόμμα της Αριστεράς που θα αποτελεί την άλλη επιλογή για τους ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα. Σας το έχω ξαναπεί αυτό…

Αλλά σήμερα δεν είναι κουβέντες αυτές…

Θα χαθώ για άλλη μια μέρα στην γιορτή της πόλης. Που δεν έχει όνειρα τούτες τις μέρες αλλά νότες. Θα σταθώ όρθιος η θα καθήσω εκεί που έχει χώρο για άλλον ένα. Θα περάσω από την πλατεία, θα γυρίσω στους γύρω δρόμους, θα ακούσω τύμπανα και κρουστά, θα πιω, μα τον Τσεό, ένα τσιπουράκι στις έντεκα το πρωί με τον ήλιο στο καύκαλο και θα γυρίσω στο γραφείο. Γράφω πάντα τραγουδιστά, γελάω δυνατά και κοιμάμαι σαν σκύλος ή σαν παρδαλό αρνί. Ο καιρός με ντύνει με σκέψεις και σύννεφα που όλο αλλάζουν σχήματα. Έτσι κουρδίζεται η καρδιά μου.

Κοιτώντας την θέση του ήλιου ήξερα την ώρα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα δεν ξέρω πως ορίζει ο ήλιος την εξορία ενός ανθρώπου από την καρδιά. Πως στέκει ο ήλιος; Που είναι αυτός ο άνθρωπος κι αν μπορεί να χαμογελά; Μπορεί και το ξέρω…