Δυσοίωνες «αντανακλάσεις»...

Η ταινία «300» σπάει, από την περασμένη εβδομάδα με τις εισπράξεις της, τα ταμεία στους κινηματογράφους της χώρας μας. Μάλιστα δημιουργεί εισπρακτικό ρεκόρ που ξεπερνάει τα αντίστοιχα μεγέθη άλλων κινηματογραφικών επιτυχιών των τελευταίων χρόνων, όπως οι «Νύφες» ή το «Λούφα και Παραλλαγή – Σειρήνες στο Αιγαίο». Έχει μεγάλο ενδιαφέρον τι είναι αυτό που μετατρέπει την ταινία από μια απλή μεταφορά του κόμικς του Φρανκ Μίλερ για τους 300 του Λεωνίδα σε ένα κινηματογραφικό φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Κι άλλα κόμικ – πολύ πιο δυνατά - έχουν γίνει ταινίες τα τελευταία χρόνια, αλλά η πορεία τους στις αίθουσες δεν ξεπέρασε τα συνηθισμένα. Ποιοι παράγοντες εκτοξεύουν την περιέργεια του κοινού για αυτή την ταινία; Δεδομένου ότι ούτε ιδιαίτερα διάσημοι ηθοποιοί παίζουν, ούτε σημαντικές ερμηνείες καταθέτουν.

Θαρρώ ότι είναι η ίδια δύναμη που μετατρέπει σε φαινόμενα γεγονότα που τονίζουν εθνικά μας χαρακτηριστικά. Όπως γίνεται με τις αθλητικές διοργανώσεις ή με τους διαγωνισμούς τραγουδιού. Παρά την απουσία του διαγωνιστικού στοιχείου σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό η αντίθεση του καλού με το κακό. Και βέβαια η ταύτιση του καλού με το ελληνικό στοιχείο, το οποίο είναι μεν ιστορική παραδοχή αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε προβληθεί στις οθόνες μας. Αν προσθέσουμε και την ολοένα διευρυνόμενη «λατρεία» για την καλλωπισμένη εκδοχή της ιστορίας μας που διδασκόμαστε στα σχολεία, τότε οι ουρές στους κινηματογράφους δεν είναι καθόλου παράξενες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και ενδεικτικές μιας δυσοίωνης προοπτικής για την χώρα μας…